ارامش دلخواه

خوبه کسی رو داشته باشی که وقتی خیلی حالت بده قیافه قشنگش بیاد جلوی چشمات...  با همان لبخند دلنشینش... که یادت بیفته سرت رو گذاشته بودی رو شونه هاش و چقدر آروم بودی...  بعضی وقتا که حسرت میخوری از اینکه ارامش دلخواهت رو نداری یادت میره کدوم آرامش ها رو داری...  یادت میره چون همیشه داشتیشون... یه دوستایی داری که خیلی خوبن خود اونا هم یه عالمه ارامشن!  یه دوستایی که اصا نتونن درکت کنن...  اصا انگار غمو نشناسن...  انگار تو باید درکشون کنی برعکسش همیشه سخته... اینا هم خیلی نعمتن!  کنارشی اصا درد و دل نداری!  میدونی درد و دلتو نمیفهمه!  الان ممکنه یکی فکر کنه این که نشد دوست...  ولی دومین دوست عزیز من اینجوریه...  اولین دوست عزیزم هم نگاهش که میکنم نفس که میکشه حالم خوبه...  درد و دل هم میفهمه...  کلی آپشن داره:)) ولی جدا همه دوستام انقده خوبن و باهاشون خوشحالم که انگار غم های عالم فرار میکنن وقتی کنارشونم...  الان که دلم گرفت یهو گفتم کیو دارم من؟!  مرسی هانیه که اومدی توی ذهنم آره به خدا تو رو دارم...  تو رو خیلی دارم :) البته خیلی های دیگه هم هستن اما تو با همه خیلی ها فرق داری...  مریم هم فرق داره ولی نصف شده...  نصفش مال آقاشونه...  هعی...  خدایا شکرت

خانوادمون رو برام نگه دار و برای هم...  توی قلبشون یه فنجون عشق داغ بریز!  داغ داغ...  مثل عشق های دوران نامزدی جوونا...  مثل عشق هایی که از نزدیک دیدم...  که باور کردم وجود عشق را!  که چشم انتظار عشق برای خودم شدم...  مثل عشق من به خودشون... مرسی خدا که تمام ناسپاسی ها رو میبینی اما نعمت ها رو قطع نمیکنی...  من نمیگم اون دنیا نیست ولی میگم راسته که میگن ادما بهشت و جهنم رو خودشون تو این دنیا برای خودشون میسازن... 

اینجا خیلی خودمم......